ما که چشم‌ان‌مان احساس زوال مي‌کنند پس از خواندن نوشته‌ي شما!
روايت خوبي بود. راستش را بخواهيد من که رسما تا لحظه‌ي تناول غذا کف اتوبوس مشغول خواب بودم؛ و اين اتفاقاتي که افتاده بود هم بي‌خبر!
ابراز هم‌دردي صميمانه و ايناي ما را پذيرش کنيد.
علي الحساب همين.