سلام

خوشا به سعادتتان

اگر چه داغمان را تازه كرديد اما زيبا و بود و با صفا . لذا حقير نيز در وصف حال خويش ، شعري از مرحوم معيري را تقديم حضورتان مي نمايم :

ياد ايامي که در گلشن فغاني داشتم/ در ميان لاله و گل آشياني داشتم

گرد آن شمع طرب مي سوختم پروانه وار/ پاي آن سرو روان اشک رواني داشتم

آتشم بر جان ولي از شکوه لب خاموش بود/ عشق را از اشک حسرت ترجماني داشتم

چون سرشک از شوق بودم خاکبوس در گهي/ چون غبار از شکر سر بر آستاني داشتم

در خزان با سرو و نسرينم بهاري تازه بود/ در زمين با ماه و پروين آسماني داشتم

درد بي عشق زجانم برده طاقت ورنه من/ داشتم آرام تا آرام جاني داشتم

بلبل طبعم «رهي» باشد زتنهايي خموش/ نغمه ها بودي مرا تا هم زباني داشتم