به ساعت یه نیگاه کردما کم کم راه افتادم بیام سری قرار توو پارکینگ. زرشک . احدالناسی از این حضراتی آقایون نیومده .......(جهت اطلاع آباجیا آ اخویا: اینا جهت ایجاد ایهام بنوشتم) گفتم بیبین تورو خدا چیطور این حضراتی آقایون ملت رو میزارن سری کار خلاصه من یکی که گفتم بزار از لحظه ها استفاده کنم .آ برگشتم .. دمی در ایستادم و همونجا یه زیارت به نیابت خوندم .کمکی لفتش دادم آ برگشتم . اینبار لطف کرده بودن تشریفشونا آورده بودن . آره راه افتادیم سمت بیت النور . برای اولین بار بود چنین جای باصفایی رو میدیدم .منزل حضرت فاطمه ی معصومه(س) در قم .جایگاه عبادتشون . حاج آقا سرلک هم برنامه ی سخنرانی داشتن . اما حالا جدای این ماجرای دیر رسیدن شام و ... در اصل سخنان حاج آقا نکته ی بسیار زیبایی بود . حاج آقا سرلک از ماجرایی گفتن که دقایقی قبل توی حرم حضرت معصومه(س) شاهدش بودن . از پسر بچه ای گفتن که توی حرم پدرش رو گم کرده بود . نقطه ی امن و آسایشش رو گم کرده بود . و حالا از ترس و وحشت تنهایی . جیغ میکشید و با هیچ چیزی سرگرم و آرام نمیشد . شیون کنان پدرش رو میخواست ......و با هیچ چیزی سرگرم نمیشد ............... ما توی این دنیا چقدر سرگرم بازیچه های دنیوی شدیم . اصلا حواسمون هست که نکنه تکیه گاهمون !........ مثل همون بچه که وقتی پدرش روبروش نشسته بود(قبل از اینکه گمش کنه) مشغول بازیش بود و حتی هرچی پدر بهش نصیحت میکرد که ندو ندو زیاد دور نشو محلش هم نمیگذاشت ... کاش درس بگیریم . کاش درس بگیرم ....
دل کندن سخت بود ولی خب دیگه سهمیه ی ما همینقد بود .. سلام آخر رو دادم و اومدم پای ماشین . دیدم ............
..........
خلاصه راه افتادیم .
اول ما رسیده بودیم . دوستان تهرانی بعد از دقایقی تشریف فرما شدن .......... به به .یکی یکی چهره های آشنا رو هم میدیدیم .سلامی و علیکی و به به و چه چهی و ...دیدارها تازه شد . دست بروبچه های هیئت محبان الرضا طلا .
سخنرانی که نه گپی دوستانه در حد 10-15 دقیقه . که به علت نرسیدن شام 
20 -30 دقیقه شد . کار به جایی رسید که حاج آقا فرمودن خب حالا دیگه چه شام رسیده باشه چه نرسیده باشه . چه برنجاش دم کشیده باشه چه نکشیده باشه والسلام علیکم و رحمت الله و برکاته .
آره ماها چون مطمئنیم که تنهامون نمیزاره خداوند هستی بخش اصلا فکر اون روز یا اون لحظه رو هم نمیکنیم .......
