دست خط ...

با انرژی و سرحال راه افتادیم سمت معراج شهدا.

معراج شهدا........

ما لباس جان و تن مونا هنوز به عطری شهدا ملموس نکرده بودیم. رسیدیم به جایی که ظاهرا نامش پادگان شهید محمودوند بود. وقت اذان مغرب بود. توی اون وضوخونه نیمه سازش با اون تراکم جمعیت به هر نحوی بود......صورتی و دستی شستیم و سری و پایی مسح کشیدیم، .......البته قبلش نییتی وضو کرده بودیم. به هر حال به امید قبولی وضو رفتیم به نمازی جماعت برسیم. الحمدالله جاوم گیرمون اومد. قربتا الی الله. الله اکبر

حالا اگه گفتی کوجا؟

کناری خودی خودی خودی شهدای گمنام اسلام. یه جورایی پادا که بزاری توو این مصلاوا......مو به تندون راست میشد.

من که اینجوری بودم. آخه من یوخده ندید بدیدم هستما. نمیدونم چرا؟

آ ایراد کوجا سیستمی وجودمس. ولی تا به حال نشدس شهیدی گمنام بیبینم آ توانی جلو رفتن داشته باشم. همیشه شصتاد متریشون وایسادم آ باشون دردودل کردم. یعنی سعی میکنم سیما وصل کنم بلکی یه راهی برای شفاعت و اینا پیدا کنم . بالاخره آدمی رنگ وارنگی مثلی من احتیاج دارد واقعا روانش یه جایی، یه جوری شسته بشد، بلکی پاک روان بشد.

بازم به صفایی راوی محترم کاروان جناب سید جواد حسینی که قرارشدس از این به بعد خادم شهدا بنامیم این استاد بزرگوار را.

بروبچا را جمع کردن کناری شهدا.... (عرض کردم که جراتی جلو رفتن نداشتم .نیشسم همونجا توو درگاهی ورودی) و چند کلامی مستفیضمون کردن. یه چیزایی رو یادآوریمون کردن و یه نکته هایی را بشش اشاره کردن بلکی یه چیزایی را یاد بیگیریم