از یکی دو روز قبل سفر ، زمان برای من شتاب گرفته بود. هرچی در مصرف زمان صرفه جویی میکردم بازهم کم میاوردم. آخرش یک سری از خداحافظی کردن هام پیامکی شد و... کارهام رو تلمبار نکرده بودم و بازم روز آخری داشتم وقت کم میاوردم. وقتی از روی خستگی سرم رو میبردم بالا و از عمق جان نفس عمیق میکشیدم ،زمزمه های اندرونیم فقط این بود : یازهرا کمکم کنید تا با دلی آرام و قلبی مطمئن راهی سفر بشوم.
امسال با بدرقه ی خانواده ی گرامی راهی شدیم. 
. مراسم راهی شدنمون رسمی تر برگزار میشد.
توو فرودگاه ، به واسطه ی همراهان بزرگوارمون، تازه با چند نفر از همسفریا آشنا دراومدیم.( همراه داشتن این مزیتها رو هم داره). حمد و سپاس خداوند روزی دهنده ی مهربان را ، روی صندلی هواپیما که نشستم آرام بودم. آرام. شکر... از زمین که اوج گرفتیم سمت آسمان، هنوز توو اوج بسم الله الرحمن الرحیم بودم. از آسمان ایران که سوو گرفتیم سمت آسمان کشور عراق، با آرامشی دلنشین با حضور قلبی شیرین و به یاد ماندنی آرام آرام زمزمه میکردم :
" اللهمَ الرزُقنا توفیقَ الطاعه. وبُعد المعصیه. و صدق النیه . و عرفان الحرمه. و اکرمنا بالهدی و الاستقامه . و سدد السنتنا بالصواب و الحکمه. واملا قلوبنا بالعلم و المعرفه... بِفضلکَ وَ رَحمتکَ یا اَرحَمَ الراحمین. "
سالهاست این دعای امام زمان(عج) از دلنشینترین دعاهاییست که خیلی مختصر و مفید تمام خواسته هام رو به زبونم جاری میکنه. خدا روزی خودش کنه، زیارت عتبات رو. خدا عمر طولانی و باعزت همراه با سلامتی به خودش و خانواده ش عنایت کنه. (استادی رو میگم که بند بند این دعا رو با تفسیرش به ما دخترای نوجوان و فسقلی یاد داد.) استاد رناسیان رو میگم.
