توو اون حال و هوایی که بودم برام خوندن مناجات منظوم حضرت امیرالمومنین شیرین و دلچسب بود. ولی وقت نداشتم و باید با بروبچ برمیگشتیم هتل.....جای خوبی داشتم برای خلوت با خداوندِ بخشنده ی مهربان ولی باید راهی میشدم، مفاتیح خودم رو گرفتم توو دست و با تمام حواس 5 گانه و چندتا دیگه هم رووش سعی کردم متمرکز بلندشم.
منظورم اینه که سعی کردم هم توو حس وحالِ مناجات خوندنم باشم و هم به سمت هتل راهی بشم. هم با تمام قوا به خدا بگم غلط کردم عفو کن خدایا، هم کفشم رو از کفشداری بگیرم و پام کنم. دم درب وقتی داشتم میرفتم بیرونهم یاد خودم بودم و التماس کردنهام. هم یاد آقا ،مولا و سرورمون. آقا و ولی فقیهمون. یاد اون عکسی از آقای خامنه ای که همراهم داشتم ازشون........
اینم خصوصیات فشرده زیارت رفتنس باید یادبیگیری تا بتونی زائر زبروزرنگی بشی.
