دست خط ...

بسم الله النور

سلام بر مسیح . پیامبر الهی. سلام بر عیسی بن مریم.

دلم میخواد باهاتون خیلی خودمونی حرف بزنم . چشمهام باز هستن و میبینم پیروان حقیقی شما رو در ساسر دنیا که احترامی متقابل قائل هستن برای تمامی مسلمانان و پیروان راستین پیامبران الهی. چشمهام باز و میبینم مسیحیان حقیقی رو . من اصفهانیم و با بسیاری از مسیحیان همشهری. هم کلاسی. همکار ........ هستم. و شاهد بودم که همیشه بهترین و مناسبترین برخوردها رو داشتن با مسائل دینی و مذهبی ، با مسائل اجتماعی و اخلاقی ...
من چشمهام باز و میبینم. ولی محضرت شریفتون صحبتی داشتم. از به ظاهر مسیحیانی که مدتیست به دین مبین اسلام. دین حق و حقیقت و حضرت محمد مصطفی . خاتم نبیین (ص) توهینها کردن. ما هم کمابیش اعتراضهایی داشتیم. ولی...
ولی اینبار میخواییم اعتراضمون رو محضر شریف شما عرضه کنیم. شکایتمون رو از این جماعت مسیحی نما به محضر شریف پیامبر الهی، عیسی بن مریم علیه السلام تقدیم کنیم.از توهینها که حضرت رسول(ص) کرده اند. از تهمتها که به دین و آیین پیامبر اکرم و پیروانش زده اند. از انگیزه های شیطانیشان، از ...

من تازه وارد سرزمین نور شدم. من تازه از دوکوهه پام رو گذاشتم بیرون. زیاد بودن از همشهریان و همکلاسی ها و همکاران من که برادرشون، پدرشون، یا .... رو توی همین دفاع مقدس. در راه حفظ مملکت اسلامی از چنگال متجاوزین از دست دادن. و این نهایت کلامی رو میرسونه که من میخواستم محضرتون عرض کنم. اینکه ما مسیحیان پاک و خوش تینت رو از آنان که پوستین بر تن کرده اند تشخیص می دیم. اینکه منتظر حکم الهی هستیم. اینکه منتظر ظهور آقا اباصالح المهدی(عج) هستیم. منتظر دیدار شما، آن هنگام که در رکاب مهدی فاطمه(عج) قرار گرفته اید و مجری حکم الهی خواهید بود.

توکل بر خدا و به امید دستهای یاریگر مهدی فاطمه(عج)

این موج از اینجا آمد. چه موج زیبایی... من هم از دوستانم دعوت می‏کنم که برای مسیح (ع) نامه بنویسند:

 تخریبچی دوران و چند قدم تا وصال یار و آباجیمون و چهارخونه و سلام علی ال یاسین

پایین اومدیم، پاهام یاری نمیکردتا به سمت پارکینگ برم، لابلای تانک و ماشین هایی که برای بازسازی محیط پادگان در سالهای دفاع مقدس قرار داده بودن قدم میزدم...

پای اتوبوسها که رسیدم، ماشینها داشتن حرکت میکردن، اسمم رفته بود توی لیست اتوبوس شماره 2 . سریع سوار شدم، راه افتادیم . من و یعسوب منتقل شده بودیم. جایی پیدا کردم برای نشستن. با التماس آخرین حرفهای دلم رو با حاجی زدم...راه افتادیم. جو گیر شده بودم حسابی. جام رو عوض کرده بودم تا کسی پابرهنه وسط احوالاتم نیاد احوال پرسی. اومده بودم تا غریبه ای باشم میان دوستان نا آشنا تا بتونم بیشتر با خودم خلوت داشته باشم.....تف به ریا....

چشمم به انبوه جمعیت خیره مونده بود و توی ذهنم حرفهای رئیس بزرگ شرکت رو مرور میکردم که از شب عید پارسال برام میگفت که حرم مطهر امام خمینی که بسیار خرج ساخت و سازش کردن خالی بوده و اطراف یک مشت پاره سنگ که اصلا هم بهش رسیدگی نمی کنن به تام تخت جمشید جمعیت 3 میلیون ایرانی و خارجی جمع بودن....

دلم میخواست عکس که نه فیلم مستند اونهم فقط از دوکوهه . از شرهانی از ....بسازم .

یادم میاد به صحبتهاش وقتی به تاریخ هجری شدن کشور اعتراض میکرد، که چرا تاریخ تمدن 2500 ساله ی ما رو با تاریخ هجرت که متعلق به اعراب هست عوض کردن...... ( این از ایرانی جماعتش)
از اون طرف یادم میاد به اروپای یکپارچه و مثلا مسیحی. به اینکه همه از دم تاریخ میلادی دارن.... یادم میاد به توهین های اخیرشون . به توهین هایی که به دین و ایمونمون شده ....

یادم میاد به ظاهرا مسیحی هایی که به رسالت رسول عشق و معرفت به دین اسلام جسارتها کردن. با خودم میگم آخه اینا مگه مسیحی نیستن؟!... اینها طبق کدوم بند از کتب دینیشون . با مجوز گرفتن از کدوم بخش از آیینشون به خودشون چنین رخستی دادن؟!..........

نه .. خدایی حضرت مسیح سلام الله علیه چه حکمی برای این دارودسته از مثلا پیروانش صادر میکنه . برای امثال برای چنین آدمهای گستاخ و دهان لقی، چه عاقبتی پیش بینی شده؟!......

در زمان ظهور آقا صاحب زمان که حضرت مسیح هم ظهور خواهد نمود، اگر کسی بیاد جلو و از محضر شریف حضرت مسیح سول کنه علتش رو . چی جواب خواهد داد؟!... راستی با اون دسته مثلا پیروانش چه خواهد کرد؟!!!!.....

اتوبوس راه افتاده ما توی جاده هستیم به سمت جایی به نام شرهانی.

دوکوهه، حاج همت،حاج احمد متوسلیان....آغاز راهی شیرین.

جای استاد عزیزم زنده یاد و سه نقطه ... خالیست. جای بزرگوار دیگری ... 

بعد از صبحانه، جمع میشیم و با هم روی پشت بام یکی از ساختمانهای دست نخورده پادگان. جایی که میتونی بر محیط پادگان مسلط باشی و زیر نظر بگیری... ساختمان 5-6 طبقه. طبقه، طبقه که بالا میام، سعی میکنم درست نگاه کنم. اینکه چه کسانی در این ساختمان رفت و آمد داشتن، در چه موقعیتهایی... و من جا پای چه کسانی میگذارم. توی راهرو باریکش که قدم میگذارم ......در آستانه یکی از اتاقها ایستادم. نگاهم به بیرون خیره میمونه. اینکه اینجا....
نه ..نه.....قابل تصور نیست. بی خود و بیجا ....
سرما بالا میکنم. الهی و ربی ....
مقصود من از کعبه و بت خانه تویی تو
ورنه من از این هر دو مقام آزادم ..آزادم...
خدایا خودت کمکم کن . استارت مناسبی داشته باشم. روی پشت بام ایستادم و با نگاه به محیط پادگان سعی در ذخیره سازی صحنه های زیبای دوکوهه دارم...
دور هم جمع شدیم یکی از بزرگواران دوران دفاع مقدس از دوکوهه برامون گفتن... ذهنهای تشنه ی ما رو جرعه ای از ضلال خاطرات روزگاه همسنگریهاشون بخشیدن..تا آتش این عطش کمی فروکش کنه ولی خاموش نشه تا اقیانوس بیکران بعدی.....
از همرزمهای بسیجیش میگفت . از استادی که ناشناس اومده بود و مثل یک بسیجی ساده همسنگرش بود تا زمانی که یکی شاگرداش شناختش. بعد از اون لشکر رفت ...
از دانشجوی نمونه ی پزشکی که همزمان هم دانشجو بود هم رزمنده. دانشجوی پزشکی بود برای رضایت مادرش و رزمنده برای رضای خدا ...

ایستادم .......با حاجی خلوت میکنم . آنچه توی دلم هست باهاش در میون میزارم. و ازش یه چیزی میخوام اینکه کمکم کنه تا سبک بشم و بتونم توی این سفر کوله بارم رو پر از آنچه که میتونه پشتیبانم باشه کنم...

اندیمشک پیاده شدیم. ورق اندرونیم برگشت. حالا دیگه دلم هوایی شده...
با خودم عهد کرده بودم نگذارم کسی داخل اندرونی وجودم بشه... با خودم عهد کرده بودم امسال تا اونجا که در اختیار خودم هست از لحظه لحظه هام استفاده بهینه کنم...با خودم عهد کرده بودم...
تقسیم شدیم. افتادم توی اتوبوس شماره یک. اتوبوس خواهران به سرپرستی آقای کیانی. نرسیده به دوکوهه یک سخنرانی نمودن جهت حال گیری نمودن (شاید میخواستن اول راهی گربه رو کشته باشن) دیدم نه نمیشه. این خلقیات بزرگ منشانه و زیادی ارتشی ایشون با من یکی سازگار نیست. من تحمل داروغه جماعت رو ندارم.

 دوکوهه به محض پیاده شدن. التماس کنان جام رو عوض کردم.هر چه دلیلش رو ازم خواستن عرض کردم. هیچی فقط نمی تونم دوری شما رو تحمل کنم. من فقط به امید همسفر شدن با شما اومدم.خلاصه به هر زبونی بود خودم رو گذاشتم توی اتوبوس متاهلین. البته عقبه اتوبوس که مختص خانمهای مجر بید.
و اما دوکوهه...
ظاهرا منتظر بودیم تا درب غذا خوری باز بشه تا اولی گروهی باشیم که حلیمهای پادگان رو تناول مینماید.

نماز مغرب و عشا رو اراک بودیم. به 3 سوت باید خونده میشد. راه دیگه ای هم نداشتی. قطار راه میوفتاد و تو.....
شام و عملیات جمع آوری نانهای اضافه و ...

حالا کم کم بروبچا لامپی کوپاشون خاموش میشد آ تخت خواباشون واز.توی کوپه ما هم بزرگان رفتن برا خسبیدن . مام که آقازاده ی جناب ژیانپورا تخلیه اطلاعاتیش کرده بودیم. زدیم بیرون تا اون نخواد مارا تخلیه اطلاعاتی بکنه.
در کوپه ی پربار مادربزرگ آی حال میداد. آدم وری دلی مادربزرگش چقده بش خوش میگذره. نشسته و ننشسته یه تیکه کوچیک 6متری لواشک شهمیرزاد بهم تعارف کردن. که خب دست مادربزرگا که نیمیشد رد کرد.
توی راه که خوش گذشت. بابا بزرگا مامان بزرگ به همه بروبچا سر میزدند که چیزی کم نداشته باشند. ژتو واشونا روشون کشیده باشن سرما نخورن. مسواکی قبل از خوابشونا زده باشند...
خلاصه منم که میدونی نوه مظلومه بابا بزرگا مامان بزرگ . جا برا خواب نداشتم که . تو راه رو ول میگشتم. از ترسی اینکه شارژی موبایلمم تموم نشد چیزی گوشششش نیمیدادم. فقط یه وقتش داشتم این نیمچه مجله ی بین راهی شماره صفرشا نیگا می کردم دیدم آقای رئیس بزرگ اجازه دادند تا سوالاتی حیاتی مونا مثل تعدادی دندانهای آسیای سوسمار آبی رو ازشون بپرسیم . خب منم گفتم بزار تا سرشون خلوته برم بپرسم.
رفتم اجازه بگیرم جهت شرف یاب شدن که مطلع گشتم جهت خسبیدن تشریف بردن واگن برادران. حالا مگه حضرت مدادکاغذی راضی میشدن . مدام میپرسیدن چی لازم دارین؟ چی می خواستین از جناب رئیس بزرگ. ( دیگه خبر نداشتن که اطلاعاتشون به اندازه ایشون که نیست)پس نمی تونن ....
خلاصه مجبور شدم . عرض کنم خدمتشون. ای بابا بنده فقط می خواستم از تعداد دندانهای آسیای سوسمار آبی با خبر بشم. که جناب رئیس نیستن. حضرت مدادکاغذی هم کوتاهی نفرمودن صبح کله ی سحر به محض ورود رئیس بزرگ با اشاره به منه بی زبون فرمودن این خانوم بودن که دیشب کارتون داشتن . خانم بفرمایید................منو میگی!.....
خلاصه اطلاعاتمون که تکمیل شد رفتیم تا به دوستان خبر رسیدن رو بدهیم . در ایستگاه اندیمشک پا روی خاکهایی می گذاشتیم که معطر بود. معطر.......
تقسیم شدیم . اتوبوس خانمها . خانمها و آقایان. آقایان.
بنده هم افتادم اتوبوس خانمها به سرپرستی جناب کیانی
 اتوبوسها به راهنمایی جناب مجاهد به راه افتادن.

وقتی رفتن بود. بروبچه اسباب،اساسیه شوناجمع کردن و راهی ...تا سواری اتوبوسا بشن. به توصیه جناب بهرامی بزرگ برگشتم تا یه نیگا بندازم ببینم کسی چیزی جا نگذاشته باشد. کسی چیزی جانگذاشته بود، ولی شیری آب توو آشپزخونه تا ته باز بود. اینا چشمی قمیا را دور دیده بودنداااااا. ما قدری آبا اونقده که قمیا می دونن نمیدونیم. بالاخره اومدم از ساختمون بیرون آ با آباجی کشون کشون به سمتی اتوبوسا که صدای فریاد خانم فضل الله نژاد ما را به دوو واداشت. که خانم پاک روان بدوو جا موندی.....
توو اتوبوس فقط حساب کتابی کرایا را میکردم آ سعی به جا انداختن این مسئله که لطفا 2 زار از پولا تو کیسدونا به منم بدین(این موضوع گپ و گفتگوی ما اصفانیا بود تا برسیم به ایستگاهی قطار)اونجا توی زمانی که داشتیم تا رسیدن قطار(ساعتی 6 تازه تشریف فرما شدن)تازه 2 زاری کجمون صاف شد که حساب کتابمون چی چی به نفعی این بروبچا بودس. 

بالاخره قطار اومد آ ما با وضو وارد شدیم. واگنی شیش که کلا مختص خانوما بود. آ کوپه 7 که مختصی اصفانیای اصیل ... من و آباجی آ مادر بزرگوار بچه های قلم آ همسر گرامی جناب ژیانپور آ ...
توو واگن شلوغ پلوغترین سارا بود. از همون اولش طی یک سیر کوپه به کوپه با همه به گپ و گفتگویی گرم و صمیمی پرداخت.البته با تذکر پدربزرگ سیروسلوکها بی صدا برگزار میگشت.
بخاری کوپه ها روشن بودو اندر کوپه ما اتفاق جالبی که افتاده بود .این بودکه کلیه بتری های آبمان روی بخاری قرار داشت. این ازآن جهت جالب بود که به جای آب خنک میتوانستیم به راحتی آبجوش تناول نماییم.

شامم که عرض کردم چی چی بود .
بعدی شام طی عملیاتی در خدمت همسفران بودیم. راه افتادم دری کوپه ها آ پلاستیکی آشغالاشونا، نون اضافه های شامشونا. ظرفای اضافه اومده و ...........جمع میکردم. شغل شریفی رو تجربه میکردم. تجربه ی شیرینی بود. بخصوص اون زمانی که اضافه های غذا رو بردم دم در کوپه  تدارکات که اتفاقا رئیس بزرگ جناب فخری هم حضور داشتن. البته عَوَضِ اجرت حمالیمون. با اخم و تخم فرمودن اینا را برای چی میاری اینجا؟ عرض کردم بریزین توی سطل . با عصبانیت دوچندان فرمودن اصراف میشه. من مونده بودم این رئیس بزرگ چه تدبیری جهت عدم اصراف در چنین موقعیتی دارن؟ یوخده هیچی نگفدم . بعد دیدم نه نیمیشد که. منا سکوت در برابر حرف بی منطق . دوباره عرض کردم خودتون بریزین توی سطل یه جوری که اصراف هم نشه . و ظرفها و پلاستیکها رو گذاشتم جلوی کوپشون و رفتم الباقی کوپه ها رو پاکسازی کنم....... دفعه آخر که داشتم پلاستیکهای پر شده رو می بردم دم درب کوپه بزرگان. جناب کیانی که تحت نظر رئیس بزرگ آموزش دیده بودن با عصبانیت فرمودن حالا چرا اینارا میارین اینجا. با ادب و خضوع عرض کردم چون ظاهرا مقام مقدسی همچون مسئول رو به شما داده اند. که باید به عنوان مسئول یه فکری به حالی اینا بکنین . من کاری به شما ندارم . من اینها رو آوردم بدم دسی مسئولی جماعت بانوان. حالا میگین عملکردم اشتباه بوده؟..... این پلاستیکا تحویل شما خودتون برین دم کوپه ها پسشون بدین.

حالا ما اینقده سری شام خوردنی همسفریامون عملیات انجام دادیم. اما خودی مظلومم اصی غذا فلفلی نمیخوردم . گشششششششنه. این وسط به جناب محمودی عرضه داشتم یکی از خانمها چون غذا فلفل داره نمی تونه بخوره چیز دیگه ای خوراکی داریم؟ اول فرمودن خیر ولی بعد فرمودن چرا کیک هست میارم . چند تا میخواد .2 تا 3 تا 4تا ..... عرض کردم همون 3تا بسشس. فرمودن ماشاااااااااااالله. مام اصی به روو خودمون نیاوردیم ........ بالاخره تیتابا که رسید میخواستن بیبینن اون بنده خدا اصی تیتاب دوس دارد یا نه . آ اصرار که همین الآن برین ازش بپرسین که میخورد یا نه . خب دیگه لو دادیم که خودمونیم . جرم که نکردیم . شامی فلفلی از گلومون پایین نیمیرد.
بینی راه هیئتی فرهنگی یه نشریه شماره صفر. چند برگ کاغذ آ خودکاری رووش آ یه کتابی خوندنی را توی یه ساکی برزنتی تحویلی بروبچا دادن . ساکش بدرد میخورد.
توی نشریشم رئیس بزرگ تذکراتی داده بودن و البته سوالاتی که میشد ازشون پرسید. دیر وقات بود و رئیس بزرگ در واگن برادران خسبیده بودن . که من سرسختانه پیگیر جواب سوالی بسسسسسس فلسفی بود که پاسخش فقط و فقط نزد رئیس بزرگ بود.............