دست خط ...

قراره کنار اروند بریم . خوشحالم . بغضی خاموش در گلوم سنگینی میکنه . ولی ......... صبوری میکنم .

اسم اروند رو که میشنوم . دلخوش میشم . روی صندلی اتوبوس که میشینم .

اول از حاجی ( حاج همت- عکسش به شیشه مقابلم زده شده) تشکر میکنم . حاجی تشکر . دستت طلا . آهی میکشم . سرد و سنگین . همسفرم نگران برمی گرده طرفم : چیزی شده ؟ اتفاقی افتاده ؟ حالت خوبه ؟ ..... آروم اشاره میکنم که اتفاق خاصی نیست ....

منتظرم ... چشمم به جاده دوخته میشه . انتظار .....انتظار .....انتظار ...... طولانی می شه . شب به نیمه می رسه . و ما نمی رسیم . راه طولانی تر از اونی می شه که تصورش رو میکردم .

زمزمه هایی تلخ بگوش می رسه . که خبر از بالا اومدن آب اروند و آب گرفتگی جاده و .... و اینکه مجبوریم برگردیم . اینکه برنامه ی اروند کنسل شده . چشمم به حاجی میوفته . و زبانم کلامی برای بیان نداره .............. حاجی؟؟؟....

دعوتنامه ها که امضاء شده به ایمیل های قلبمان گسیل شد . همه بطور خودکار برنامه هاشون برای راهی شدن مرتب شد .

راهی که شدند . قلبهایی که تپشهاشون آهنگ رفتن کرده بود .کم کم .ضربانشون هماهنگ می شد .

گام به گام ..... لحظه به لحظه ....

قدم به سرزمین نور که نهادند : جرعه جرعه هر کدام از رودخانه های جاری و زلال و مملو از عشق و نور بر میگرفتند . شاید کمی رفع عتش چندین ساله شان شود .

و این دیدنها وشنیدنها . برشهای عمیقی بود بر قلبهای از درون آتش گرفته شان .

باشد که با فوران گدازه ها . روح بزرگشان به منبع نور .... به او بپیوندد .........

و طلائیه سکویی برای پرواز بود .

نشد...................... نشد ... آنچنان که می خواستم . فقط تونستم از اون کسی که دعوتم کرده بود . از اون کسی که راهم داده بود التماس کنم و ........خواهش .......... که درک و شعور آنچه بر من می گذره رو بهم بدهند .  آخه خیلی وقتها روزگار خوشی رو آدم تجربه میکنه ولی متوجه نیست . خیلی راحت می گذرونه . و گاهی امتحان سختی رو پشت سر می گذاره بدون اینکه متوجه بشه در صحنه ی امتحان بزرگی بوده .......
طلائیه ایستاده بودم . نگاه میکردم . ولی دنیام . دنیای ...
طلائیه عرصه ی بزرگی ........
طلائیه صحنه ی بزرگی .......

وقتی میگم شباهت بسیار داشت به تمتع نگو نه .        

اما نظرتون برام مهمه .لطفا  بفرمایید

شده مرغ دلم بی تاب مدینه

چه شبهایی که دیدم من خواب مدینه 

شاید از پر روییم باشه . نمیدونم ... ولی به عیدی گرفتن اعتقاد پیدا کردم . شایدم .درستش این باشه که بگم : به عیدی گرفتن عادت کردم .
از شب جمعه منتظر عیدی گرفتن نشسته بودم . آخه میدونی میلاد حضرت رسول بود و ششمین اختر تابناک امامت و ولایت . میلاد حضرت خاتم النبیین . محمد مصطفی (ص) . پیامبری که فقط بر زبان جاری کردن نامش هم سیلابی از آرامش رو به سرزمین پر تاب و تب وجود آدمی سرازیر میکنه .شاید امسال بزرگترین عیدی که از دست خود آقا گرفتم همین بود . همین . وقتی تمام وجود . تک تک سلولهای بدنت میلرزه . زیروزبر شدی .به هزار و یک دلیل شخصی - خصوصی نمیتونی با کسی دردودل کنی . جز خود خدا . تنها چیزی که میتونه آرومت کنه . فقط .
چشمهات رو ببندی . و عاجزانه صداش کنی.
 یا محمد (ص) . یا رسول الله . یا رسول الله  ....
اساتید و دوستان و بزرگان بسیاری دور و اطرافم داشتم که همیشه ضمن یاد خاطرات گذشته خودشون ... از اون وادی برام نقل می کردن .

برای من توی این سفر نقاط مشترک بسیار بود بین دو سفر  !!!  حج تمتع     و     بلاگ تا پلاک ..... 
برای من توی این سفر درس بسیار بود ......
برای من توی این سفر ....
کاش قدر میدونستم . کاش . کاش ... کاش قدر لحظه ها رو می دونستم .

کاش یاد میگرفتم از لحظه ها بیش از این سود باید برد . این لحظه ها برگشت پذیر نیستن . گاهی نه ........همیشه فرصت تنگتر از اونی هست که من تصورش رو میکنم . ای کاش بیشتر از لحظه هام استفاده کرده بودم . ای کاش ........

با عرض تسلیت شهادت امام حسن عسگری (ع)

هوا تاریک شده و هنوز در راهیم . .. مقصد رو درست نمی دونم ........

نگاهم به آسمان است . و سعی میکنم با خدا خلوتی داشته باشم . اتوبوس می پیچه . گمان میکنم وارد پادگانی شدیم . یا شاید ..... خدای من ....... بزرگواری مژده ای می ده ....

یه جورایی دستی را همراه خود میبینیم . نظری آسمانی همراه کاروان شده ...... راست میگه ...

قدم به معراج شهدا میگزاریم .

 اینجا دیگه کسی را جز آن عزیز بزرگوار که همنام عزیز زهرا- حسین- ست و از وادی امام غریبان. از مشهد الرضاست . نمی بینم . تک تک بچه ها با حال و هوای خاصی پا به معراج شهدا میگذارند .

 در آستانه ی در می مانم . توانی برای قدم برداشتن . برای جلو رفتن .... ندارم . سالهاست فریاد خود رو فرو می خورم . دیگر به خوبی فراگرفته ام در سکوت فریاد کشم .

ولی اینجا .... اینجا فریاد التماس را در چین و چروک چادر خفه می کنم . التماس میکنم . به این شهید بزرگوار . به مادر شهیدان . فاطمه ی زهرا (س) . که دست ضعیف از دست رفته ای چون مرا هم بگیرند . التماس میکنم .......... ( اگه اینجا هم سکوت کنم که دیگه .......) فاطمه زهرا (س) را قسم میدم . التماس میکنم . ناتوانیم را فریاد میکنم . نمی دانم شاید ضربه فنی شده ام . کنترل از دست داده ام نفسم بریده ساکتم ولی نفسم بریده ........ با شهیدی بزرگوار که پس از سالها دوری و انتظار .....به دامن خانواده باز میگرده . دردودل کردن عشق و حالی داره وصف ناشدنی ............

 ای آنکه از قبیله ی کاج و صنوبری

هم صحبت پرنده و بال کبوتری

سمت نگاه من . همه درهای بسته است

برگرد و با نگاه خودت بازکن دری

سهم تو شد : رهیدن و پرواز و آسمان

سهمم به جز قفس نشده چیز دیگری...

با من بگو پرنده ی روشن ! بگو بگو

آیا مرا به خانه ی خورشید می بری ؟

...........جای همگی خالی .

ای بابا هر چی آرام و باوقار میشینیم . سرسنگین . اینا نمیزارن .

خب من چیکار کنم .

رفتیم دوکوهه . خدایی اتوبوس که وارد پارکینگ میشه . اصلا گیرنده هام موجش عوض میشه و حس و حال میزنه کانال دیگه . پام که روی زمینهای سرزمینهای عشق احساس آرامش میکنن .... خودم رو همسو میکنم با بروبچ تا اختلاف موج خاصی رویت نشه . ضد حال اعمال نشه . امااااااااااااا

مگه میشه . دوستان سالن سمت چپ . بعد از صبحانه و کلی گردشهای عشقولانه . ما را به بالاترین نقطه این سرزمین فرامیخوانند . تا سربازی - پاسداری محترم به قد و بالای حضرات برایمان از آن زمانی روایت کند که خودش هم نبوده . از خاطرات شبهای شور و حال بزرگانی بگه که خودشم فقط توی دنیای مجازی حسشون کرده . خب حتما رفتیم اون بالا تا به خدا نزدیکتر باشیم . چمیدونم ؟! ..... ایشان روایت میفرمایند و بزرگان فیلمبرداری مینمایند . ظاهرا برای یک شبکه ی تلوزیونی .

البته در این خاطره گویی چند نکته ی کوچک فراموش شد ... ناگفته ماند ... چند نکته ی کوچک ... کوچک ...

حوصلم سر میره میام پایین . اینجا دوکوهه . لازم نیست حرفی بزنی . لازم نیست ........

فقط کافیه . گیرنده هات تمیز باشن . تنظیمشون کن . راه بیوفت . خود به خود باهات همراه میشن . فقط یه توصیه دوستانه تا میتونی بگیر . ضبط کن . تمام وجودت رو ..... به ذره ذره اینها محتاجی محتاج .

نهار را در مسجدی در اهواز بعد از نماز جماعت خوردیم . مسجد دوازده امام .

حیاط مسجد وجب به وجب پر شده بود از گوشی هایی در حال شارژ البته واضح و مبرحن است . که اکثرا متعلق بود به حضرات آقایون که 24 ساعت مشغول اس ام اس بازی می باشند .

نهار جای شما خالی کباب کوبیده بید . دوتا یکی شده (منظور پلاستیکهاش). همراه با دسر و مخلفات آن . توپپپپپپپپپپپ . بی نمک . تا فشارخونتون نزنه بالا .

به هوای سفری به اعماق دنیای معنوی مناطق جنگی جنوب و البته به بهانه ی بیمه ی عمر و سفر و اتومبیل و چای تبرک و .غیره و ذالک . مبلغی بیش از هزاران هزار از ما بگرفتند . تا هزینه ی آجیل شب عیدشان فراهم گردد .

ولی بسوزد دل غریب خاله سوسکه برای ما وبلاگنویسان مظلوم و بی زبان که با بنز 1900 سفر را آغاز نمودیم .

ما بانوان هنرمند دفتر توسعه وبلاگهای دینی از دوشیزگان متاخر تهرانی با یک چای درجه یک سبز اصیل قمی پذیرایی نموده و پس از شنود اخبار 20 و 30 قم را با سلام و صلوات ترک نمودیم .

وسلام

       سلام بر سرزمین نور

                سرزمین شور و عشق

                                  عشق پرواز

  حاج آقا احسان بخش جناب آقای اسماعیلی و خانمهایشان  را در اتوبوس متاهلین جای دادند . از این رو ما در این اتوبوس زیر نم نم باران نم کشیده و خیس گشتیم .

در اولین توقف میان راهی که جهت تجدید وضو زیر رگبار باران در حاشیه ی میهمانسرایی ایستادیم . بزرگ بزرگان دوشیزگان تهرانی با لحجه ی تمیز تهرانی خویش دو سه نفری که تازه با ایشان گرم بگرفته بودند را دعوت به خرید و تناول چای داغ فرمودند .

در این راستا پس از خرید . با یک سینی چای داغ و تازه دم . وارد اتوبوس گشته و با همان لحجه ی قیافه ی تهرانی فرمودند ( تعارف فرمودند ) خواهران کسی چایی میل داره ؟؟؟؟؟؟؟؟ خواهران عزیز و گرامی هم بدون لحجه فرمودند : بله . ممنون .....من ...من .........

خلاصه تعارف اومد نیومد داره ..... غیر از اون سینی دو سینی دیگر هم خیرات وبلاگنویسان مرحوم نمودند . بلاخره پولی که خرج شده به یک دردی بخوره !.....

اما خب شرمنده اخلاق ورزشکاریشون که چایی به خودشون نرسید ....

صبح اما به لطف جناب راننده ی راه بلدمان به پادگانی وارد گشتیم که طلایه دار بود . طلایه دار .( خواننده بای عاقل باشه ).....سرویس بهداشتی بسیییییار بهداشتی .........

سرویس بهداشتی که مقابلش بوی عطر چایی را ( گروهی از میهمانان کاروانهای دیگر ) جاری و ساری ساخته بودند . و وضوخانه ای مجلل که حضرات خانمها و آقایان جهت تمرین ایثارگری هم شده بود به صورت دو ستون بادی گارد به نظام ایستادند تا عزیزان دیگه بتونن وضو بسازند .

خداوند عوض خیرشان دهد !..که ایثارگری این چونین غیر قابل توصیف بود .

و... دوکوهه